Startpunt/eindpunt: station Oldenzaal, aantal kilometers: 14, horeca onderweg: Hotel de Wilmersberg

Eén van de mooiste wandelgebieden in Nederland vind ik wel Twente met de houtwallen en het essenlandschap. Uit de wandelgids “Wandelen op de Twentse Wallen” van routemaakster Truus Wijnen en Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig maken we een wandeling bij Oldenzaal. Ik kan wel zeggen dat ik dit één van de mooiste routes vind, die ik de afgelopen periode heb gewandeld.

Op een snikhete dag stappen we de trein uit bij Oldenzaal. De wandeling gaat niet door het centrum van Oldenzaal en vanaf het station wandelen we door een laan met luxe villa’s. We zetten een aantal van de exemplaren op de kiek. We komen al snel bij het Kalheupinkpark.

Ik kan wel zeggen dat ik dit één van de mooiste routes vind, die ik de afgelopen periode heb gewandeld.

Kalheupinkpark

We gaan door het klaphek en komen in de fraaie Engelse Tuin. Het park werd ooit aangelegd rondom Huize Kalheupink. De tuin is aangelegd in opdracht van textielfabrikant Gelderman. Het landgoed staat nog onder beheer van de Geldermanstichting. Het is nu een openbaar wandelpark met bijzondere bomen en fraaie kunstwerken.

We gaan over de slingerpaden langs de amberboom en de Macedonische den.  We komen langs het bronzen kunstwerk van Iris Le Rütte “Lucundi acti labores” dat “Na gedane arbeid is het goed rusten” betekent. Ik vind het kunstwerk dat bestaat uit twee handen, die een doek vasthouden, prachtig.

Vlakbij het bronzen sculptuur zie ik het kunstwerk waarbij een meisje tussen twee spinnewielen is afgebeeld. De “Spinning Jenny” is naar ontwerp van de kunstenaar Nicolas Dings en vernoemd naar de spinmachine uit 1764. Het kunstwerk verwijst naar de industriële textielgeschiedenis van Oldenzaal. We wandelen het idyllische park uit en komen langs de tennisbaan waar we de ballen op het gravel horen kaatsen.

Naar aanleiding van mijn blog schreef Mascha van de Weer een verhaal over anders kijken naar de omgeving. Bekijk hier haar blog “Anders perspectief”.

Krekels en zonnebloemen

We lopen het park uit en bij een elektriciteitshuisje moeten we even zoeken naar de route. We komen in een bosdeel en onze wandelschoenen gaan over de smalle bospaden.

We wandelen het kleine bosje uit en komen bij een autoweg. Even lopen we langs deze weg en we horen het oorverdovende geluid van krekels. Het is een getjirp door het gewrijf van de vleugels van de mannelijke insecten. De kleine beestje springen over mijn schoenen.

“Als het warmer buiten wordt, dan maken krekels de hele dag muziek. Je kunt zelfs de temperatuur berekenen met de tjirpende krekels”.

We komen langs een veld met zonnebloemen. Wat geeft dat een zomers gevoel! Ik loop even het veld in om deze zomerse bloemen voor de eeuwigheid vast te leggen. We gaan over een smal pad langs het bloemenveld en onze route gaat tussen de maisvelden door. We worden ingehaald door een hardloper, die het gebied hier heel goed kent.

Landgoed Egheria en De Tankenberg

We gaan een draaihek door en lopen over Landgoed Egheria. Wat een fraai stukje Nederland is dit! Ik heb het gevoel dat ik in het buitenland is met de weilanden omzoomd door de houtwallen met de pittoreske boerderijen. Ook doet het me denken aan onze vakantie een aantal jaren geleden in Zuid-Limburg.

Al gauw komen we bij het hoogste punt van Overijssel De Tankenberg. Bovenop de berg zien we een zeskantige koepel. De Tafanakoepel stamt uit 1844 en wordt ook wel het “koepeltje” genoemd. We lopen even naar boven naar de koepel, waar we een fraai uitzicht hadden op het Twente landschap. We streken even neer bij een bankje vlakbij de koepel.

Ik blijf maar zeggen “Wat is het prachtig hier en ik heb ik geen tijden zo’n mooie wandeling gelopen”. Via een smal paadje wandelen we naar beneden. Een moeder met haar dochtertje wandelen ons tegemoet. Ze zijn met een speurtocht bezig. In de verte zie ik een boerderij. Mijn hart gaat harder kloppen en ik kreeg het benauwd door het idee dat er wellicht een waakhond op het erf zou lopen.

Ik heb het gevoel dat ik in het buitenland was met de weilanden omzoomd door de houtwallen met de pittoreske boerderijen.

Erve Middelkamp

Langzaam naderen we de boerderij. Echter de stress is voor niets, want we gaan over het erf van Erve Middelkamp. Ooit was het Landgoed Egheria eigendom van textielbaron H.J. Ten Cate. Hij verhuisde een oude vakwerkboerderij naar deze plek. De schuur stamt uit 1780. Nu is de boerderij het kantoor van Natuurmonumenten en wordt het gebruikt als vergaderlocatie. We komen één van de beheerders tegen bij de boerderij en hij vertelt ons over de functie van de locatie. De plek is mooi onderhouden.

We wandelen verder over de houtwallen en in de verte zien we een andere boerderij. In het weiland grazen koeien. We lopen over de slingerpaadjes en komen bij een autoweg, die we over steken.

We gaan door een klaphek en passeren een weide vol met zonnebloemen. Het houdt maar niet op met de prachtige doorkijkjes en uiteraard maken we hier weer een aantal foto’s. We wandelen weer langs weilanden met koeien en naderden de tuinen van De Wilmersberg.

Het houdt maar niet op met de prachtige doorkijkjes en uiteraard maakten we hier weer een aantal foto’s.

De Wilmersberg

We struinen door de tuinen van het Landgoed De Wilmersberg. Het buitenhuis, dat nu een landgoedhotel is ligt op een heuveltop. Daaromheen lag een fraai aangelegde tuin met een overvloed aan bomen en planten. Ooit was dit buitenverblijf van de fabrikantenfamilie Blijdenstein. Het is ontworpen door de architect Kuipers en de tuin is naar ontwerp van landschapsarchitect Copijn. We lopen door het arboretum met tal van verschillende bomen.

We komen bij het hotel waar we neerstrijken voor koffie en appelgebak. Het is hier goed toeven onder de parasols en we hebben een fenomenaal uitzicht op de idyllische tuin. Al snel staan onze koffie en groot formaat appelgebak voor ons. We vullen de Coronavragenlijst in en begonnen met het immense stuk appeltaart wat ik niet volledig op krijg.

We rekenen af en maken nog een ronde door de tuin. In de tuin vind je naast het groen ook diverse kunstwerken zoals een beeldengroep vlakbij de entree van het hotel.

Boerskotten

We verlaten De Wilmersberg en wandelen over de Rhodondendronlaan. Wat zou het hier prachtig zijn in het voorjaar als alle struiken in bloei staan. Met rasse schreden naderen we Oldenzaal. We lopen over het Landgoed Boerskotten dat in 1851 door de huisarts Essink is aangelegd.

We wandelen langs karakteristieke boerderijen en we passeren een kruisbeeld. Mevrouw Baurichter-Essink gaf de opdracht om hier het symbool te plaatsen voor de dankbaarheid dat het gezin de oorlog had overleefd.  Daarachter zien we het witte beeld van de jachtgodin Diana. Het is hier het jachtgebied van de familie Essink.

We lopen nog een klein stukje door het bos waar we even gaan zitten bij een oude steen, die was gemaakt van een oude molensteen. Vlakbij deze picknickplek zien we de gedenkstenen van de voormalige bosbazen Spitshuis van Boerskotten.

We komen in bebouwd gebied. We hebben de gehele route beschut gelopen en het is wel even afzien met het warme weer om tussen de stenen huizen te lopen. Aan het einde van de wandeling maken we nog een ronde door het centrum van Oldenzaal, waar we de dag afsluiten met een frisje en een borrelhap op een terras aan het terrassenplein.

Wandelroute

Wil je deze adembenemende wandelroute over de houtwallen met fraaie doorkijkjes ook eens lopen. Kijk hier voor de wandelroute en hier voor de wandelgids “Wandelen op de Twentse Wallen” voor meer mooie wandelingen door het Twentse landschap.

Volg me ook via 

• Facebook
• Instagram
• Twitter