In mei bezochten we het Canarische eiland La Palma. We overnachtten in de badplaats Los Cancajos in hotel Las Olas in het oosten van het eiland. We gingen tijdens ons bezoek aan het eiland een aantal keer mee met de begeleide wandelingen van Islabonita tours (voorheen Natour). Onze vierde wandeling “Naar het dak van het eiland” was een wandeling bij de Roque de Los Muchachos, de hoogste top van La Palma, waar we zicht hadden op de Caldera de Taburiente, een van de grootste erosiekraters van de wereld.
Veranderende vegetatie
Met een groep Nederlanders en Spanjaarden vertrokken we vroeg richting Roque de los Muchachos. In de hoofdstad Santa Cruz pikten we nog een aantal wandelaars op. Met de bus reden we via een haarspeld weg naar grote hoogte. De vegetatie veranderde gedurende de reis. Eerst zagen we planten, die goed tegen wind en zout konden en later zagen we laurierbomen, varens en de Canarische spar, brem, steenraket, slangenkruid en vetplanten. We kwamen zo hoog dat er nog weinig groeide.
Even stopten we met de bus om buiten even aan de grote hoogte te wennen. Ik had er zelf niet zo heel veel last van. Al zou de wandeling door de afname van zuurstof wel wat zwaarder zijn dan normaal.
Observatorium
We reden met de bus naar 2300 meter hoogte en we kwamen langs het observatorium. La Palma heeft samen met Chili en Hawaï zo’n sterrencentrum. Overal zagen we grote witte satellieten. Op La Palma hebben ze een Lichtwet, waarbij lantaren oranje verlichting hebben en van boven afgedekt zijn om geen enkel licht naar boven te laten schijnen om de satellieten te verstoren. Ze kunnen in het observatorium zelfs zien dat iemand in Nieuw Zeeland zijn autolichten heeft aan laten staan.
Zwarte vogels
Met de Belgische gids, Wim, startten we de wandeling vanaf het uitzichtpunt, waar we zo in de krater van de Caldera konden kijken. Het was echt extreem hoog.
Raven waren hier volop te vinden. Eén van de wandelaars in onze groep had een boterham uit zijn tas gehaald. Een grote zwarte vogel landde op zijn schouder en klemde zich met zijn scherpe klauwen vast en bleef maar naar het heerlijke hapje staren. Ze raadde ons af om de brutale zwarte vogels te voeren.
We liepen over een zanderig rotsachtig pad naar beneden. In de verte kon je heel goed zien hoe het pad verder zou gaan. We wandelden omhoog langs de kraterrand en gingen langs een aantal witte sterrenkijkers. Het was helder weer. Geen wolkje aan de lucht en we konden de erosiekrater prachtig zien. Omdat we zo hoog zaten, was de kans groter om te verbranden. Het was dus smeren geblazen!
Een blik de diepte in..
We daalden even en we liepen verder over het stenige pad. Mijn schoenen slipten weg door de kleine steentjes op het pad. We hadden zicht op de sterrenkijker van de universiteit van Utrecht.
Het pad ging pal langs de kraterrand. We stonden even stil bij een bijzondere plant. De Echium pininana, ook wel slangenkruid genoemd, stond volop in bloei. Ik keek naar de bloeiende stengel en daarmee ook in een enorme afgrond.
Het angstzweet brak me uit en ik moest me even resetten. De blik de diepte in, had me geen goed gedaan. Mijn handen zweetten, waardoor mijn wandelstok zowat aan mijn handen glipte. Ik herpakte me en ging stapje voor stapje over het pad langs de Caldera. Gelukkig steeg het pad en was ik door de pittige klim wat afgeleid.
We stegen verder en verder en mijn voeten gingen van rotsblok naar rotsblok. Zo langzaam ik ging over het rotsige pad, zo behendig ging een hardloper over het parcours. De renner was in training voor de ultrarun. Een aantal keer lieten we hardlopers passeren, die vast en zeker voor deze loodzware tocht aan het trainen waren. Boven me vloog een raaf. Hij spreidde zijn zwarte vleugels en de mediterrane wind nam hem mee.
We kwamen bij onze pauzeplek. Ik at mijn meegebrachte broodjes op en dronk flink wat water. Ik smeerde me opnieuw in om me te beschermen tegen de sterke zon.
De muur van Bartholomeus
Na onze pauze kwamen we bij een muur, waar Wim ons een tragische legende vertelde over Bartholomeus. Het laatste deel van de wandeling ging naar een uitzichtpunt en daalden we tot we uiteindelijk bij de bus uitkwamen.
Naar het dak van het eiland van Islabonita tours
Wij maakten de wandeling de “Naar het dak van het eiland” onder begeleiding van de organisatie Islabonita tours. Kijk hier voor meer informatie.
Vera Wandelt 