Startpunt/eindpunt: parkeerplaats Hotel Duinoord, aantal kilometers: 9, horeca onderweg: Hotel Duinoord en Brasserie de Badmeester

Het is koud en er staat een behoorlijke wind als ik de wandeling bij Wassenaar loop. Ik wandel de route Wassenaar uit de gids “Wandelen langs de Atlantikwall in Zuid-Holland”, een wandeling door het natuurgebied Hollands Duin en over het strand bij de Wassenaarse Slag.

Ik parkeer de auto bij de parkeerplaats bij Hotel Duinoord. Ik kan achteraan de parkeerplaats nog een plek vinden waar ik de auto fatsoenlijk kan inparkeren. Wandelaars met en zonder hond en hardlopers hebben deze plek net als ik als ideale uitvalsbasis gekozen.

Natuurgebied Hollands Duin

Vanaf de parkeerplek wandel ik eigenlijk gelijk het Hollands Duingebied in. Even gaan mijn wandelschoenen over een schelpenpaadje, maar al gauw zakken ze weg in het mulle zand van het duingebied. Ik ga door een houten hek en loop door het zand en tussen de duindoornstruiken door. Ik ben blij dat ik een lange broek aan heb, want er zitten behoorlijke stekels aan de struiken. Ik  wandel in het begrazingsgebied van grote koeien. De grote beesten zijn nergens te bekennen. Ik kan alleen hun aanwezigheid zien aan hun grote keutels.

In de verte zie ik het Paviljoen De Duinen. Ik zie geen pluimpje rook uit de schoorsteen en schat in dat het kleine paviljoen gesloten is.

“Paviljoen de Duinen is sinds 2017 niet meer open. De oude eigenaresse Aurora de Ruijter sloot het in 2017. Er is nog geen nieuwe uitbater gevonden voor het paviljoen.”

Ik klim tegen een zandberg omhoog. Mijn schoenen zakken ver weg in het zand en het is een behoorlijke inspanning om de zandrots te trotseren. Voetstappen in het zand plaveien mijn weg. Langs het zandpad gaan plukjes duingras heen en weer door de wind.  Ik volg de rode paaltjes van het laarzenpad.

Ik kom op een breed schelpenpad. Ik begroet een echtpaar, dat ook een duinwandeling maakt. Ze zijn wel wat warmer aangekleed dan ik. Buiten mijn groen kol heb ik niet gedacht om mezelf winters aan te kleden. Ik steek mijn hand, die begint te tintelen van de kou, in mijn zak. Met mijn andere hand houd ik mijn camera vast.

Een tijd lang loop ik het pad, dat kronkelde als een slang door het natuurgebied. Groen fluoriderende mosjes kleuren het maanlandschap.  Ik passeer twee jonge meisjes op een bankje. Ze zijn aangekleed alsof ze een poolexpeditie gaan afleggen.

Atlantikwall

Ik kom bij een hek, waarachter een betonnen golvende muur ligt. Het zijn de resten van de Antlantikwall. De tankmuur liep vroeger van de kust verder landinwaarts. De golvende bovenkant moest herkenning vanuit de lucht bemoeilijken.

“Eind 1941 startten de Duitsers met de bouw van de Atlantikwall, een 5000 kilometer lange kustverdedigingswerk langs de kust van Noorwegen tot aan de grens van Frankrijk met Spanje. Langs de kust zijn nog veel resten van anti-tankmuren en veldversterkingen te zien.”

Ik ga nog niet het hek door, maar maak een ommetje waarna ik aan de andere kant van de tankmuur terecht kom. De route gaat over de golvende muur. Ik loop voorzichtig over de betonnen tanden, omdat ze iets glad zijn geworden door het mos. Het pad eindigt bij het hek waar ik eerst stond.

Ik loop een deel van de dezelfde route over het schelpenpad terug. Het bankje is leeg, waar de meisjes eerst zaten.

Strand bij de Wassenaarse Slag

Ik kom bij de strandopgang bij de Wassenaarse Slag. Ik loop de steile mulle zandberg op. Bergbeklimmen is niet mijn specialiteit en ik doe er even over als ik boven ben. Een wit bruine hond met zijn baasje haalt me in. De inspanning wordt beloond. Ik heb een fraai uitzicht over het strand en in de verte zie ik containerschepen.

Met grote passen ga ik naar beneden. Mijn wandelschoenen zakken weg in het zand. Ik loop richting de branding waar het natte zand gemakkelijker loopt. Ik zie een enkeling op het strand. Een mevrouw met een hond wordt gevolgd door een zwerm kraaien. Ik kan niet helemaal inschatten of ze nu een spelletje aan het doen zijn of dat de mevrouw de zwarte vogels heeft gevoerd.

Onder mijn voeten kraken schelpjes en scharen. De wind neemt het schuim van het water mee over het strand. Een hond hapt naar het schuim en een klein meisje wil het vieze schuim oppakken. Dat vindt haar vader een minder goed idee.

Ik loop zo een kilometer over het strand. Ik zie heel ver weg de pier van Scheveningen met het reuzenrad. Het is nog zo’n zes kilometer lopen naar Scheveningen, schat ik.

Vleermuisbunker

Bij Brasserie de Badmeester gaan we weer van het strand af. De frietkraampjes zijn nog dicht. Ik  kom bij een grote parkeerplaats en maak nog één ommetje voordat ik bij de parkeerplaats bij Hotel Duinoord aankom. Ik loop op een geasfalteerd pad dat langs de Vleermuisbunker kom. Het gangenstelsel en de hieraan gelegen bunkers zijn onder begeleiding van een gids te bezoeken.

Ik loop nog een tijdje deze asfaltweg, waarna ik afbuig richtingen een dennenbos dat later uitkom bij de parkeerplaats.

Wandelroute

De wandeling komt uit de gids “Wandelen langs de Atlantikwall in Zuid-Holland”. Helaas wordt de wandelgids niet meer gemaakt. Kijk hier voor een alternatieve route bij de Wassenaarse Slag. 

Volg me ook via

• Facebook
• Instagram
• Twitter