Startpunt/eindpunt: station Arnhem Presikshaaf, aantal kilometers: 14, horeca onderweg: diverse mogelijkheden Geitenkamp, Museum Bronbeek en T-Huis

In december verschijnt de nieuwe wandelgids “Wandelen buiten de binnenstad van Arnhem” van Rob Wolfs en Bart van der Mark. In een zonnig, maar koud herfstweekend gingen we weer op pad met een route, het Geitenpad, uit deze gids. De verwachtingen waren hoog, omdat we al eerder een fraaie wandeling hadden gemaakt buiten de binnenstad van de Gelderse hoofdstad.

We overnachtten het weekend in Dieren. Omdat de trein niet tussen Arnhem en Zutphen reed gingen we met de bus naar station Arnhem Presikhaaf waar de route startte.

Stoomwasscherij en Glansstrijkinrichting v/h Wed. H.J. Spaan-Coenders

Op de Schaapdrift kwamen we langs het pand van de vroegere Stoomwasscherij en Glansstrijkinrichting v/h Wed. H.J. Spaan-Coenders waar nu een kringloopwinkel in zit. We staken de Velperweg over en liepen aan de rand van Park Angerenstein.

Park Angerenstein

Met het Parkenpad , dat we een aantal jaren geleden wandelden, kwamen we ook door het buitengoed. Het landgoed dankt zijn naam aan de familie van Angeren. We gingen nu niet diep het park in met de slingerpaden en beekjes en het fraaie rosarium, maar wandelden het pad aan de buitenkant.

De bladeren van de bomen kregen herfstkleuren. Arnhem ontwaakte en de eerste wandelaars zagen we in het park. We maakten nog een aantal foto’s van het landgoed Rennen Enk in herfsttooi.

Park Klarenbeek en wijk Monnikenhuizen

We wandelden het park Angerenstein uit en het park Klarenbeek in. De paden waren veelvuldig bedekt met de gevallen herfstbladeren en onze wandelschoenen sloften door de dorren bladeren.

We liepen weer even het groen uit en wandelden tussen een fraai staaltje architectuur. Op het voormalig sportpark van Vitesse is een heuse woonwijk herrezen met appartementen, terraswoningen en villa’s.

Het landschap deed buitenlands aan met de glooiende heuvels en kleine cottages. Het park Klarenbeek waar we liepen behoorde bij het voormalig klooster Monninkhuizen.

We kwamen langs volkstuinen, waar een man en vrouw schoffelden. De dahlia’s stonden prachtig in bloei. We wandelden constant op de grens van stad en land.

We sloegen een weg in met aan de ene kant woonhuizen en aan de andere kant een voormalig schoolgebouw. Paleis op de Heuvel was tot 1996 een school en vanaf 2008 zitten er woningen in.

Op een grasveldje bij het paleis zagen we een groepje inktzwammen staan. Op het internet heb ik gezien als je het hoedje van de paddenstoel aanraakt dat dan het inkt naar beneden komt. Ik liet de schimmels maar met rust en probeerde ze op een afstandje te fotograferen.

Aan een grote boom hing een schommel. Het kind in mij kwam naar boven en ik kon het niet laten om even heen en weer te zwiepen. Ik vloog heen en weer en had een fraai uitzicht op het glooiende herfstlandschap. We namen het pad tussen heggetjes naar beneden. We liepen aan de kant, omdat langs ons mountainbikers neer beneden zoefden. We wandelen langs kleine villa’s.

Tussen de grote huizen in stond een buurt boekenkastje. Alhoewel ik nooit een boek meeneem vind ik het altijd erg leuk om erin te neuzen.

“Overal zie je ze tegenwoordig de minibiebs, kleine boekenkastjes in de tuin van een bewoner of in de buurt. Inmiddels zijn er al meer dan 900 minibiebs en het aantal groeit nog steeds. Je kunt boeken lenen of ruilen. Kijk hier voor meer informatie over de minibieb”

Makrietjes

We kwamen bij een brug met immense betonnen wachthuisjes. De Brug Apeldoornse weg stamt uit 1928. Even stonden we in de rijks monumentale overkappingen en toen we even omhoog keken, zagen we dat het plafond fraai gedecoreerd was. We verlieten de drukke weg en liepen weer het groen in. We kwamen bij een wijk met schattige witte laagbouw woningen. De Maycete woningen zoals deze oorspronkelijke noodwoningen heten worden ook wel de Makrietjes genoemd. Het deed me denken aan de huizen in de Rotterdamse Wielewaal. Al blijven deze huizen staan, omdat ze de monumenten status hebben gekregen.

Tegenover de witte huisjes kwam ik weer een minibieb tegen en ik kon het niet laten om deze even op de kiek te zetten.

Begraafplaats Moscowa

Het was een af en aan rijden van auto’s bij begraafplaats Moscowa. Een grote familie stond klaar om een graf te bezoeken. De medewerker van het theehuis schikte de stoelen op het terras. We liepen langs het toegangshek en kwamen op een lange laan met aan weerszijden hoge bomen. Onder de bomen zagen we oorlogsgraven.

We wandelden de lange laan uit en liepen nog een tijdje over deze acht hectare grote begraafplaats waar zo’n vijftigduizend mensen begraven liggen waaronder Ien Dales en Antoon van Hooff, de oud directeur van Burgers Zoo.

Joodse begraafplaats

We liepen langs een oude muur. Ik moest op mijn tenen staan om over de muur te kunnen kijken. Ik zag oude grafstenen. Het was het Joodse gedeelte van de begraafplaats Moscowa. Deze werd aangelegd in 1864 en is nog steeds in gebruik.

Saksen Weimar kazerne

We wandelden het terrein van de begraafplaats af en kwamen bij een grote weg. Deze verlieten we al snel. We struinden richting een woonwijk waar een aantal grote gebouwen niet geheel nieuw was. We kwamen bij het terrein van de vroegere Saksen Weimar kazerne. Deze kazerne heeft vele gebruikers gehad, maar is sinds 2007 van de gemeente Arnhem en is bestemd voor woningbouw. Je vindt er sociale huurwoningen en koopwoningen. In het oude poortgebouw zit ouderenhuisvesting.

We liepen het terrein op waar de speelplaats omringd was door woningbouw. Het speeltoestel moest een oud legervoertuig voorstellen. Voor de poort stond een busje. Een nieuwe bewoners laadde zijn spullen uit. We wandelden onder de oude kazernepoort door.

Vlakbij de kazerne stond een heel klein snackbarretje, Snackbar De Saks kiosk. “De Saks” zoals deze wordt genoemd bestaat al 65 jaar. Eerst kwamen de militairen er voor een frietje mayo en een frikadel speciaal, maar nu komen de klanten uit heel Arnhem en omgeving voor hun zelfgemaakte friet.

Hoogte 80

We wandelden over een slingerweggetje naar maar liefst 77,5 meter boven NAP. We hadden een fenomenaal uitzicht vanaf deze plek. In de wijk Monnikenhuizen waar we stonden, was ooit een monnikenklooster en veel later het voetbalstadion Monninkenhuize van Vitesse.  We liepen weer naar beneden en wandelden het groen uit en de wijk De Geitenkamp in.

Tuindorp Geitenkamp

We liepen onder de bedradingen van de Arnhemse trolleybuslijn die de afstand overbrugde tussen het tuindorp en het centrum van Arnhem.

We wandelden door straten met kleine huizen met identieke groene deuren. De voortuinen waren rijkelijk versierd. Even verlieten we de woonwijk om over een lang pad tussen hoge bomen te lopen.

De wijk Geitenkamp is tussen 1920 en 1930 gebouwd en is opgezet als tuindorp. Door de afgelegen ligging had het tuindorp veel eigen voorzieningen zoals winkels, scholen en een marktplein.

We wandelden de bewoonde wereld weer in. Er werd veel onderhoud gepleegd en een aantal straten lag open. Ook in de wijk Geitenkamp zag ik weer een miniboekenkastje.

We wandelden langs de huizen met de rode dakpannen. We kwamen bij het marktplein met aan weerszijden winkels, restaurants en cafés. Bij de kleine supermarkt kochten we wat drinken die we op een bankje op het plein opdronken.

De wijk met de poorten deed me denken aan de Tuindorpen in Amsterdam Noord, waar we begin dit jaar doorheen liepen. We wandelden onder het poortgebouw door dat is ontworpen door Jan Gratama. Wij kwamen een aantal creaties al van hem tegen tijdens onze wandelingen door Betondorp en de Transvaalbuurt in Amsterdam.

Witte School

We kwamen bij een plantsoen waar de bomen in herfsttooi stonden. We staken de weg over en kwamen langs een opvallend wit gebouw met een rieten dak. De architect H.B. van Broekhuizen ontwierp de Witte School. De school werd in 2005 door een brand in het as gelegd en het markante gebouw werd helemaal herbouwd.

Paasberg

Aan het eind van de wandeling stond nog een aardige klim op het programma. We kwamen bij de Paasberg. We beklommen de heuvel middels een houten trap. Het deed me denken aan de natuurroute N70 die we liepen bij Berg en Dal.

We liepen over een met bladeren bezaaid pad door een klein bos. Al snel verlieten we het groen weer en via een steil pad liepen we naar beneden. Ik hield me goed aan de leuning vast, omdat het met de gevallen herfstblaadjes wat glas was geworden. We kwamen weer in de woonwijk Paasberg.

Museum Bronbeek en ontmoetingscentrum Kumpulan

In de wijk ligt ook het Museum Bronbeek, een museum en verzorgingstehuis voor veteranen van het Nederlandse Leger en het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger. Onze route ging over het landgoed waar middenin het museum ligt. In het park waren diverse gedenkmonumenten.

Bij het ontmoetingscentrum Kumpulan (Indonesisch voor samenkomst) gingen we naar binnen. De kachel stond behoorlijk te loeien. Het viel als een warme deken over ons heen. We liepen naar het restaurant gedeelte van het congres- en ontmoetingscentrum. Een Indische dame kwam naar ons toe en wees ons naar een plaats.

Eén tafel in de grote zaal met tafels en stoelen was bezet en we gingen aan een tafel zitten, maar we werden steeds naar een andere plaats gewezen door de ontvangstdame. Toen we eindelijk aan het gewenste tafeltje zaten bestelden we een cappuccino en koffie met spekkoek.

We bleven niet lang, omdat een bezoek aan het Museum Bronbeek ook niet mocht ontbreken. In het museum ontving een aardige meneer ons voor een rondleiding. Echter besloten we, gezien de tijd, dat we het museum zelf gingen ontdekken. Op de begane grond was een tijdelijke tentoonstelling over landstormsoldaat en tekenaar Henk Brouwer. We liepen langs zijn aquarellen waar hij het dagelijkse leven portretteerde tijdens zijn gevangenschap in het Japanse krijgsgevangenkamp Changi.

Op de eerste etage wandelden we door de zalen waar het verhaal van Indië werd verteld. Het verhaal startte eind 16e eeuw en eindigde in de periode waar honderdduizenden naar Nederland verhuizen.

In de expositiezalen zagen we uniformen, foto’s en filmbeelden uit die periode. Indrukwekkend vond ik de kantoorinrichting met aan de wanden de namen van de geregistreerde Indische Nederlanders na de soevereiniteitsoverdracht.

Park Presikhaaf en T-huis

We wandelden het landgoed uit. Uiteindelijk kwamen we uit bij het park Presikhaaf. Hier waren we al eerder met het wandelen van het Parkenpad geweest.

In het park ligt het bijzondere dranklokaal T-Huis. Het restaurant is gevestigd in het koepelgebouw dat ooit bij het Centraal Station van Arnhem stond. Bij de uitbreiding van het nieuwe station verdween deze koepel en nam een woningcoöperatie het monumentale pand over van de NS. Ze schonk het aan de wijk Presikhaaf.

Wandelroute

Wil je deze afwisselende route door parken en over de heuvels van Arnhem ook eens lopen? Kijk hier voor de wandelroute en hier voor de nieuwe wandelgids “Wandelen buiten de binnenstad van Arnhem”.

Volg me ook via Facebook, Twitter en Instagram