Klimmen en dalen in de bergen van Maestrazgo Spanje

In maart is weer de Fiets en wandelbeurs en is het tijd om uit te kijken naar een nieuwe wandelvakantie. Het is altijd ook weer een moment om terug te denken aan onze fantastische wandelreizen in het buitenland.

Zo denk ik ook weer terug aan onze achtdaagse wandelreis in het Spaanse gebied Maestrazgo. Begin mei 2016 pakten we het vliegtuig naar Barcelona om daar van onze wandelvakantie te genieten. Ik herinnerde me nog goed onze tweede wandeldag.

Na het overheerlijke ontbijt met kaas en jammetjes uit de streek vertrokken we vanuit onze overnachtingsplek Casa Rural el Bailador in Montoro de Mezquita. Er stond een pittige wandeling op het programma. Een steile klim naar een plek waar je perfect vale gieren kon bekijken. Bij de bushalte van het kleine gehuchtje hing echter een andere wandeling. Een vrije korte route rechtstreeks naar onze volgende overnachtingsplek Pitarque.

Op handen en voeten naar beneden

We besloten om deze petite randonnée te gaan lopen. Het was vroeg, maar het weer viel als een warme deken over ons heen. We stegen een lang zandpad omhoog. Het zandpad ging over in een stenig pad omgeven door kleine boompjes en bloeiende gele brem.

De geel kleurige heesters staken mooi af tegen de geel witte markeringen van onze kleine wandelroute. We zagen het plaatsje Montoro de Mezquita steeds kleiner worden. We kwamen uit op een hoogvlakte met vervallen stenen huisjes.

Even waren we onze route kwijt, maar snel vonden we de geel witte aanduidingen weer. Ons pad ging voor een deel over een grasland met nieuwsgierige Spaanse koeien. Na een korte klim kwamen we aan de top.

Bij een steenmannetje gingen we naar beneden. Zo soepel de wandeling omhoog ging zo ongemakkelijk ging de route naar beneden. Het pad was heel steil en waren weinig mogelijkheden om je ergens aan vast te pakken. Ik was geen berggeit en ik besloot om op mijn handen en voeten over het rotsachtige steile pad naar beneden te gaan.

Blaffende honden bijten niet

We kwamen bij een klein kabbelend riviertje en hadden zicht op een boerderij met schapen. We wandelden langs een stenen muur en plots kwamen er drie grote boerderijhonden naar beneden rennen. Hoe schuifelend ik van de berg kwam hoe rennend ging ik over de rollende stenen naar beneden. Een idiote reactie natuurlijk, want een enkele misstap zou het einde van onze wandelvakantie zijn. Het was een hoop bravoure van de honden. Bij het muurtje stopten ze en waren we al niet meer interessant genoeg.

Pitarque

We kwamen bovenaan het dorp Pitarque aan. Er woonden amper honderd mensen in dit kleine Spaanse gehucht. We daalden af naar het plein met een kleine mobiele snackbar, waar plastic stoeltjes voor stonden. Het wemelden van de straatkatten op het plein. We vroegen aan de mevrouw van het snackkarretje naar de locatie van de tweede slaapplaats. “Izquierda y derecha”, zei de dame die ondertussen snacks bereidde. Bij de eerste straat die we instapten waren we al lost. Aan een mevrouw die de was ophing, vroegen we nogmaals de weg.

Uiteindelijk kwamen we bij een klein pleintje bij ons overnachtingsadres. Onze bagage was net gebracht en de gastvrouw die een paar woorden Engels sprak, bracht ons naar de kamer. Na onze spullen te hebben neergelegd gingen we even het kleine plaatsje verkennen. Bij het snackkarretje streken we neer voor een portie patatas bravas, croquetas en een koud glas cola. Aan alle kanten kwamen scharminkels van katten aansnellen om een portie van ons eten in ontvangst te nemen.