Het is gek maar in Nederland, een land waar we met zijn allen op een kluitje leven, komen we tijdens onze voettochten maar weinig wandelaars tegen. Met dieren is dat wel anders. Er heerst geen schaarste aan kuddes damherten bij de Waterleidingduinen en nesten vol met Aalscholvers bij Castricum gedurende onze wandelingen.

Het is altijd een waar feest om beesten in de Nederlandse natuur te verwelkomen, maar voor één soort loop ik liever een eindje om. De Schotse Hooglander met zijn wijduitstaande horens en zijn roodbruine lange ruige wollen jas graast inmiddels in heel veel natuurgebieden in Nederland. De plekken waar onze favoriete wandelpaden doorheen lopen.

Deze oerkoe met zijn langharig kapsel wordt een vriendelijk en weinig agressief karakter aangemeten. Dat is ook de reden dat deze onverstoorbare grazer in elk plukje Nederlands landschap wel te bekennen is.

Om een reden te geven waarom ik geen grote fan ben van deze Highland cow moet ik tien jaar terug in de tijd. Naar de periode toen ik nog met een groepje vrienden het gehele Pieterpad weg marcheerde. Tijdens de etappe Schoonloo-Sleen kwamen we net voor de eindstreep nog een zwikkie Schotse runderen met jongen tegen. Ook al waren deze koeien kortbenig, van dichtbij waren ze kolossaal. Uiteraard wilde één van ons deze indrukwekkende koe ook wel even op de kiek. Een eigenschap, die ik deze oorspronkelijke bergbewoner nog niet had toebedeeld in mijn verhaal, was nieuwsgierigheid. Eén van de jonge runderen kon zijn belangstelling niet bedwingen en wilde mij wel even van dichtbij bekijken. Met zijn korte pootjes deed hij een paar stappen in mijn richting en boog zijn kop met kleine horens naar mij toe. Ik was bepaald geen torero en probeerde het dier met een drinkbidon van me af te houden. Ik werkte blijkbaar als een rode lap op een stier. Ik werd steeds meer door het monumentale dier de stekelige bosjes in geduwd. Met een hoog gegil kon ik het schepsel even afleiden en kon ik via het bosje ontglippen.

Na dit perikel krijg ik nog altijd zwetende handen en klopt mijn hart in mijn keel als ik een wildrooster overstap of een houten hek passeer met een tekening van een haarkleed met horens. Gedurende een dagmars over de Bussumerheide waren we de weg kwijt, omdat ik perse niet langs het koebeest durfde dat uitgestrekt lag te herkauwen op het pad. Al mopperend gingen we met een grote boog om het gevaarte heen met als gevolg dat we niet in Hilversum, maar in Laren uitkwamen.

Ook tijdens het bewandelen van de Cotswoldway in Engeland was het geen pretje. We moesten een groot deel van onze route de wandelpaden ook met hooglandkoeien, stieren en paarden delen. Er was tijdens deze expeditie geen ontwijken aan. Ze stonden niet op 25 meter afstand, maar lagen met kuddes tegelijkertijd op het pad of nog beter voor de toegangshekken waar wij natuurlijk net doorheen moesten om ons pad te vervolgen.

Er is één harige koesoort waar ik mijn benauwenis nog voor kan bedwingen: de Galloway. Dit kortbenig ras met lang golvend zwart haar tot op zijn oorschelpen kwamen we tijdens een wandeling in de Haagse Beemden bij Breda tegen. Waarschijnlijk kwam het door de hoornloosheid van het dier dat ik hier nog enige sympathie voor toonde.

Laatst las ik een artikel over een nieuw runderras voor de begrazing van natuuroorden, de Ecolander met als titel “een oeros met een karakter van een watje” Na het lezen van het artikel over het meest geschikte koeienras in een natuurgebied blijf er bij mij één vraag over: “Wie is hier nu het watje?”

Volg me ook via Facebook, Twitter en Instagram