Startpunt: Marina Serra, eindpunt: Galigano de Capo, aantal kilometers: 13, horeca onderweg: diverse mogelijkheden bij Novaglie en Ciolo

In mei maakten we een wandeltrip “kustwandeling langs de Adriatico” van reisorganisatie SNP. Het was een zesdaagse wandeling met bagagevervoer langs de Adriatische kustlijn, die ons voer naar het zuidelijkste puntje van de hak van de Italiaanse laars.

Op onze zesde wandeldag liepen over de Sentiero Cipolliane, een adembenemende route langs de grillige kliffenkust en de Adriatische zee.

Om acht uur zaten we aan het ontbijt bij onze Bed & Breakfast. We zaten in dezelfde woonkamer waar we de avond daarvoor ons avondeten hadden genuttigd. De ontbijtborden en de kopjes waren fleurig gedecoreerd met cactussen. We waren de eerste gasten voor het ontbijt. Het bestond uit beschuitjes, die je kon besmeren met boter en jam en er stond zelf gebakken cake. Het was niet echt genoeg om een volledige wandeltocht op te lopen. Gelukkig maakte de vrouw des huizes nog een omelet op brood.

Nog andere gasten kwamen later binnendruppelen. We pakten onze koffers en ons klaar voor de laatste wandeldag van onze wandelvakantie. We namen afscheid van onze uitbaters en de gasten en liepen Marina de Serra uit langs de kust.

Klimmen op de Sentiero del Nemico, het pad van de vijand

We liepen het pad van de vijand, dat vroeger werd gebruikt om ongewenste indringers in de hinderlaag te lokken. Het pad ging steil omhoog, maar was makkelijk begaanbaar. Bovenop liepen we even langs de kust. Het was bewolkt en ik voelde de eerste regendruppels. Ik vond het niet erg dat het een beetje miezerde. Het gaf ons immers wat verkoeling. Ik had het al aardig warm gekregen van de tocht naar boven.

We verlieten het kustpad en wandelden een tijd op een autoweg. Ik denk dat de routemakers geen andere route konden vinden om een deel van de route te kunnen overbruggen. We liepen zo de kilometers snel weg, maar erg prettig wandelen was het niet. Vooral de scherpe bochten, waar je de tegemoetkomende auto’s niet goed kon zien vond ik vervelend. We stopten dikwijls in de berm als we een auto hoorden aankomen.

Een verkoelend blikje cola op een terras bij Novaglie drinken 

We kwamen in het dorpje Novaglie. Veel huizen werden daar verhuurd aan toeristen. Het toeristenseizoen was nog niet echt begonnen. Bij een strandtentje streken we even neer voor een koel blikje cola. De regens was inmiddels gestopt en de zon stond pal boven ons.

Op het terras met plastic tuinstoeltjes zaten Amerikanen. Aan hun kleding en schoenen te zien, gingen ze geen lange kustwandeling maken. Na een goed smakend frisje gingen we weer op pad.

Even wandelden we door het dorpje. Bij een vissershaventje stonden we even stil voor een fotomoment. Achter hoorde ik een schelle miauw en voor mijn voeten stond een oranje katertje. Een grappig ogend ding om te zien, dat ons in het vizier had voor een hapje eten te bietsen. Ik kon het scharminkel niet meer bieden dan een aai over zijn tere bolletje. Hevig begon hij te spinnen.

Wandelen op de Sentiero Cipolliane, een pad langs de grillige kliffenkust

We verlieten het dorp en startten met één van de hoogtepunten van onze wandelvakantie. Het met zorg aangelegde kustpad leidde ons dicht langs de Adriatische kust. Het was goed begaanbaar en op de mogelijke steile punten waren houten leuningen geplaatst.

Langs het twee kilometer lange pad stonden overal bankjes waar je kon genieten van het fraaie uitzicht. Onderweg kwamen we nog twee Nederlandse dames tegen, die het pad van de andere kant waren gestart. Ze waren van plan om om te draaien, omdat ze het te lang en te ver vonden. Als ik naar hun schoeisel keek, kon ik me dat ook wel voorstellen.

Op een bankje tegen een kustwand namen we even pauze en genoten we van het uitzicht. De zon glinsterde in het water en boven de zee zweefde een zeemeeuw. Het eind van het pad kwam snel in zicht. We kwamen bij het plaatje Ciolo. Daar zagen we bij een terras weer dezelfde Italianen zitten, die we eerder bij het terras in Novaglie zagen.

Verdwalen in de Ciolokloof

Voordat we onze eindbestemming zouden bereiken, moesten we nog een pittige klim maken. We wandelden over een hoge brug. Onder ons lag een sfeervol baaitje, waar we tijdens onze wandeltocht meer van hadden gezien. Net over de brug gingen we een trap langs een huis omhoog. Toen we al een heel eind op weg waren naar boven, kwamen we erachter dat het het verkeerde pad was.

Onder de brug vanaf het baaitje liep een pad omhoog. Dit was ons pad. We wandelden weer naar beneden om vervolgens het juiste pad te nemen. We hadden de klim ingezet en via een trap en bruggetjes kwamen we boven. Vanaf hier volgden we een asfaltweg dat ons bracht in onze eindplaats Galigano de Capo.

Even stressen in Galigano de Capo

We moesten de gehele plaats door om uiteindelijk bij het station te komen waar onze tassen stonden en we de trein zouden pakken naar Lecce. Het was siësta in Galigano de Capo. De winkels en eetgelegenheden waren gesloten en er was geen kip te bekennen op straat. Het station lag echt buiten het dorp en het was nog zo´n 1,5 kilometer lopen tot we uiteindelijk het kleine treinstation bereikten.

We konden onze koffers ophalen op de eerste verdieping van het station. Echter de locatie waar ze stonden was gesloten. We vroegen het aan de meneer bij het loket, maar die kon niets anders betekenen dan aan de deur rammelen en een steentje tegen het raam aan gooien om de bovenburen te bereiken.

We baalden er flink van, omdat er maar één keer in het uur een trein ging. We besloten het contactadres te bellen en zij zouden contact opnemen met de locatie. Even daarna werd de deur open gedaan door een jonge dame. Ze dacht dat de deur gewoon open was. Na excuses konden we boven nog even zitten. Een half uur later pakten we de trein naar Lecce.

Kustwandeling langs de Adriatico

Wil je meer weten over deze wandelreis van SNP langs de Adriatische kust? Kijk hier voor meer informatie.

Volg me ook via Facebook, Twitter en Instagram