Startpunt/eindpunt: Nijntje plantsoen Utrecht, aantal kilometers: 14, horeca onderweg: diverse mogelijkheden in Utrecht centrum en Bistro Belle

Rond half tien zondagmorgen stapten we de trein uit bij Utrecht Centraal. We konden nu de nieuwe stationshal goed bezichtigen door het gering aantal reizigers dat nu aanwezig was. Bij Hoog Catherijne was helemaal niemand te bekennen. Onze voetstappen echoden in de lege winkeldoorgangen.

Aan de oude gracht reed een enkele fietser. De bloemenman stalde zijn waren uit en de kerkklokken galmden in de oude binnenstad. De grachten waren leeg en de dom was een silhouet door de mist. We hadden een kleine aanlooproute. Onze wandeling, het Vechtpad uit de gids Wandelen buiten de binnenstad van Utrecht , startte bij het Nijntjeplein. 

Het was behoorlijk glibberen en glijden op de voetpaden. Een paar stukken liepen we op de weg, omdat dat beter gestrooid was. Twee hardlopers die aan het uitlopen waren, kwamen naast ons wandelen. Ze vroegen of we een bekend pad aan het lopen waren. De man noemde het Pieterpad. Ik vroeg of hij de gids “Wandelen buiten de binnenstad van Utrecht” kende. Hij kende het niet. Al snel wensten ze ons veel wandelplezier, omdat ze hun huis hadden bereikt.

Na de molen kwamen we in een idyllisch straatje, het Zwarte Water. Hier was nog minder gestrooid. Ik liep voetje voor voetje over de gladde steentjes en het trappetje op richting het vroegere industriebuurtje met enkele loodsen. We gingen verder langs het water en bij het spoorwegviaduct moesten we oversteken. Op het viaduct hadden we een goed uitzicht op de domstad en de toren was nog steeds een schaduw.

De Vecht

We passeerden de Roode Brug en aan de overkant zagen we de oude Joodse begraafplaats. Deze zichtpunten zouden we de terugweg dichterbij bekijken.

Ondanks het vroeg was, was het druk met wandelaars langs de Vecht. We slingerden door een park langs het water. We moesten een onverhard pad bewandelen en kozen door het gladde ijs op het gras ernaast te lopen. We kwamen langs woonboten zonder ramen. Bij de terugweg waarom dat was.

We werden niet alleen begroet door wandelaars. Ook maakten de vele watervogels lawaai. We werden tegemoet gezwommen door een groep witte en bruine ganzen en zoals altijd waren er weer volop kokmeeuwen aanwezig.

Aan de overkant van de Vecht zagen we wandelaars en hardlopers in de mist. Een wandelaarster attendeerde ons nog op een hele groep ooievaars in het veld. Het lag echter aan de andere kant van de Vecht.

Aan het eind van de rivier zagen we de buitenplaats Daelwijck. Het landgoed uit 1830 met de tuin ontworpen door Leonard Springer is nu een trouwlocatie en een eetgelegenheid. We moesten over het landgoed heen waar we uitkwamen in een woonwijk. Niet iedereen had zijn straatje gestrooid en we liepen verder over de weg.

Oud Zuilen

Ons pad ging verder door een natuurgebied. In de verte zagen we de kerktoren van Oud-Zuilen. De rest van de dorp was ondergedompeld in de mist. We kwamen snel bij het dorpje en in de verte zagen we het kasteel. In Park Groenhoven hoorde we een luid geblaf van een hond, die enthousiast in het water aan het spetteren was. Bij de ophaalbrug hadden een fraai uitzicht op de Hervormde kerk van Oud-Zuilen en de monumentale woningen aan de Vecht. We verlieten even het dorp om een uitstapje te maken naar twee molens: de Buitenwegse molen en de Westbroekse molen.

Achter ons hoorden we het paardengetrappel. Eén dame op een paard en de ander op de fiets liepen achter ons. Net voor de molen namen ze een ander pad.

De Westbroekse molen stond imposant in het weiland. Echter van de Buitenwegse molen was slechts een stomp aanwezig. Begin 2016 brandde deze wipmolen bijna geheel af.

We wandelden we richting Oud Zuilen en kwamen nog langs een bijzondere begraafplaats, waar de oude bewoners van slot Zuilen liggen begraven.

Net voor Oud Zuilen kwamen we bij het slot Zuilen. Het huidige kasteel is uit 1752 en de kasteeltuin is aangelegd door de landschapsarchitect J.D. Zocher. Voordat we de wandeling gingen maken, hadden we op internet de bezoektijden gecheckt. Echter het slot was gesloten ondanks dat op het bordje bij de poort stond dat hij in het weekend open zou zijn.

Bij het nabijgelegen restaurant Bistro Belle streken we neer voor de lunch. Nadat we een tijd in de mist en de kou hadden gelopen lustten we wel wat. We waren niet de enige bezoekers. Veel mensen uit de omgeving zaten in het sfeervolle restaurant aan een wijntje of een stuk appeltaart met slagroom. Wij kozen voor een twaalfuurtje met een kopje soep, een uitsmijter en een broodje kroket. Toen we weer een beetje opgewarmd waren, zetten we de wandeling voort.

We liepen aan de achterkant van het slot en schoten nog een paar plaatjes van het kasteel. We wandelden weer richting de Vecht.

Bij een groot grasveld liepen grote witte vogels op oranje stelten. Eindelijk konden we de geluksbrengers op de kiek zetten. Stien den Braber komt deze ooievaars vaak tegen bij haar lunchwandeling en schreef daar een blog over.

Het Zandpad

Het laatste deel van de wandeling ging door een park langs de Vechtoevers. Achter het park lagen troosteloze flats zonder balkons. Bij de Vecht werd het jaagpad breder met overal lantaarns. Aan de Vecht lagen de woonboten zonder de ramen, die we ook aan het begin van de wandeling zagen.

Dit waren de woonarken waar tot 2013 prostituees hun werk deden. De Vecht werd hier ook wel de Rubberdreef genoemd. De ramen waren nu voorzien van houten platen. Aan de kant van de weg prijkte een groot bord met “Hier komt het Nieuwe Zandpad”, een nieuwbouwproject met 162 werkruimten voor raamprostitutie.

We passeerden weer de Joodse begraafplaats en de Roode Brug met het karakteristieke brugwachtershuisje uit 1890. We kwamen weer bij dezelfde spoorviaduct en gingen daar naar de andere kant van de Vecht. De mist was weg en de dom torende nu zichtbaar boven het oude Utrecht uit.

Jan van Lingtuin

Bij de voormalige broodfabriek De Lubro moesten we door bouwhekken omlopen. Op de plek van de oude fabriek komt nu nieuwbouw. Door de omleiding ontdekten we nog een prachtig buurtinitiatief. Ingeklemd tussen de huizen in de binnenstad van Utrecht en de Vecht ligt de Jan van Lingtuin. Jan van Ling, kruidenier op de Bemuurde Weerd O.Z., tuinierde op dit stukje en het breidde steeds meer uit. In 1975 stapte hij naar de gemeente om zijn ideeën over het onbewoonbaar verklaard gebied neer te leggen. De gemeente Utrecht vond zijn ideeën goed en het werd volgens zijn plan uitgevoerd. 40 jaar geleden is deze tuin officieel geopend.

Al snel kwamen we weer bij ons beginpunt. De stad was inmiddels ontwaakt en wij weer klaar voor onze reis naar huis.

Wandelroute

Wil je ook wandelen in en rond Oud Zuilen? Het Vechtpad, dat we liepen, komt uit de gids “Wandelen buiten de binnenstad van Utrecht”. Kijk hier voor de wandelgids en hiervoor de wandelroute.

Volg me ook via Facebook, Twitter en Instagram