Als je een stedentrip naar Barcelona maakt dan heb je een kust en keur aan attracties die je kan bezoeken. Trekpleisters zoals de Ramblas, Parc Guell en Sagrada Familia liggen al gauw voor de hand. Voor de fijnproevers is er nog Montjuïc en even buiten de stad Mont Serrat.

Maar als je al meer dan drie keer in Barcelona bent geweest dan zal je gauw de bezienswaardigheden in de categorie buiten de gebaande paden raadplegen.

Een curiositeit die we nog niet hadden bezocht was het labyrint in de wijk Horta. Op de kaart was dit doolhof gemakkelijk te belopen. We snapten dan ook niet dat google maps een slordige één uur en 20 minuten aangaf voor het bereiken van deze locatie.

Hospital Sant Pau

Vanaf ons appartement, dat in de wijk Clot lag, was het tien minuten lopen richting het ziekenhuis Sant Pau. Na een grondige renovatie staat dit modernistisch ziekenhuis hoog aan mijn lijstje van top bezienswaardigheden van Barcelona. UNESCO was het met mij eens en sinds 1997 staat dit complex van de architect LLuís Domènech i Montaner samen met zijn andere creatie Palau de la Música Catalana op de Wereld Erfgoedlijst. Voor de renovatie kon je deze locatie, die nog steeds dienst doet als ziekenhuis, nog gratis bezichtigen. Inmiddels weten de Catalanen dat het ook verstandig is dat toeristen voor dit moois betalen en kan je tegen betaling deze kliniek zien.

We lieten deze geneeskundige inrichting achter ons en begonnen ons klim in de richting van Horta. Volgens onze kaart moesten we nog het “parkje” Guinardo door om in het district Horta te komen.

Túro de la Rovira

Echter de klim werd een heuse bergtocht.Via een trap zigzagden we naar boven. Aan de top van het park begon het al aardig druk te worden. De bezoekers waren niet komen lopen, maar waren zo slim geweest om de bus naar het hoogste punt te nemen. Opeens herinnerde ik me dat Barcelona een waanzinnig uitzichtpunt heeft vanaf de voormalige bunkers: Túro de la Rovira. Zonder ons te realiseren waren we daar aangekomen. Het was niet helemaal in de richting van onze eindlocatie, maar deze highlight pikten we nog even mee. Het was inderdaad een adembenemend uitzicht dat je had vanaf het oude luchtweergeschut uit 1937. Het was oorspronkelijk gebouwd om Gaudi’s stad te verdedigen tegen Franco’s vliegtuigen. Na een paar mooie panoramafoto’s ging onze ontdekkingsreis naar de dwaaltuin weer verder.

Horta  

We hadden niet de perfecte plattegrond om de buitenwijk van Barcelona te kunnen vinden. Na het park waren we echt even de weg kwijt. Het werd tijd om mijn Spaans weer even bij te schaven. De eerste man met Husky die we vroegen, dacht dat we naar het nabij gelegen Parc Guell wilden. Hij snapte waarschijnlijk niet wat deze verdwaalde toeristen in Horta hadden te zoeken. Een volgende meneer met een Yorkshire Terriër wees ons, ondanks dat hij zijn leesbril niet op had, toch de goede weg naar het centrum van het stadsdeel.

Het was hier goed vertoeven in deze wijk buiten Barcelona. We liepen langs vrijstaande huizen met prachtig verzorgde tuinen met bloemen. In het centrum aten we bij Quimet D’Horta een beroemde bocadillo en een bikini (tosti). Deze broodjeszaak is al sinds 1927 te vinden in Horta. Bij een schattig dorpsplein, waar kinderen rolschaatsten en ouderen zaten te genieten op een bankje in schaduw, aten we nog een ijsje en een horchata. Dit drankje gemaakt van het nootje chufa heeft zijn oorsprong in Valencia. Ik drink het altijd erg graag als ik in de buurt van Barcelona ben.

Na deze welkome tussenstop vervolgden we onze weg naar het doolhof. Na een laatste klim kwamen we dan eindelijk aan bij ons labyrint.

Parc del Laberint d’Horta

Het was de tocht waard, dit groene park, dat gebouwd is in 1791. Na een rondwandeling in dit park waren we vooral benieuwd naar het doolhof. De schaal van de dwaaltuin viel wel een beetje tegen, maar daar had je eigenlijk geen erg in bij de zoektocht door het doolhof. Je kon duidelijk zien dat het nog voorseizoen was. Er werden nog veel bouwwerkzaamheden verricht en de fonteinen van het park stonden nog droog. Na een klein uurtje stonden we weer buiten en wierpen we nog een blik op het Velodrome, dat in gebruik werd genomen tijdens de wereldkampioenschappen baanwielrennen in 1984. Ook deed het dienst in de tijd van de Olympische Spelen van 1992.

Volg me ook via Facebook, Twitter en Instagram