Startpunt: Marittima, eindpunt: Marina Serra, aantal kilometers: 14, horeca onderweg: diverse mogelijkheden in Tricase Porto  

In mei maakten we een wandeltrip “kustwandeling langs de Adriatico” van reisorganisatie SNP. Het was een zesdaagse wandeling met bagagevervoer langs de Adriatische kustlijn, die ons voer naar het zuidelijkste puntje van de hak van de Italiaanse laars. Op onze vijfde wandeldag liepen over “tratturi”, een netwerk van oude paden waar we uiteindelijk bij de Adriatische zee uitkomen.

Na een ontbijt in onze bed en breakfast vertrokken we voor een nieuwe wandeldag. We konden de eigenares nergens vinden toen we wilden uitchecken. We wandelden de grote tuin in waar een oudere vrouw vijgen opving met een groot net. Achter haar liep een klein hondje. Ze sprak alleen Italiaans en met de sleutel in mijn hand probeerde ik aan te geven dat we wilden uitchecken. Met veel gebaren probeerde ze uit te leggen dat ze de eigenares even naar buiten was. Het kleine hondje kwam naar me toe. Ik pakte het op en gaf het tere diertje aan de oudere vrouw.

De eigenaresse was weer teruggekomen en we gaven de sleutel af en zetten onze koffertjes neer voor het bagagevervoer.

Wandelen over eeuwenoude Traturri

We liepen het dorp uit en het gebied met de olijfboomgaarden in. We wandelden tussen twee muurtjes door richting een huis. Toen we langs een ommuurde tuin liepen sloeg een hond aan, maar het geblaf was al snel over. Bij het volgende huis zagen we een aantal grote honden, maar deze was aangelijnd. Ze gaven geen sjoege. We liepen langs de ommuurde velden met olijfbomen. We wandelden richting de zee en gingen een Tratturo, een oude weg, in.

Het pad was al lange tijd niet meer belopen. Het struikgewas reikte inmiddels tot aan mijn oksels. Met mijn wandelstok maakte ik het begroeide weggetje vrij. De weg daalde en steeg en steeds hadden we de azuurblauwe zee in zicht.

Langs het pad lagen weer de stenen bouwsels die vroeger fungeerden als herdershutten. De weide kleurde paars door de bloeiende distels.

In de verte zagen we een overblijfsel van een toren. Een jongen en een meisje waren met de auto naar deze plek gereden om te genieten van het uitzicht. We vervolgden een lange tijd deze Tratturo totdat we weer bij huizen kwamen. Het stenige pad werd een asfaltpad dat tussen de huizen steil naar beneden liep.

Tricase Porto

We kwamen bij het kustplaatsje Tricase Porto. Deze fraaie badplaats met een kleine haven waar kleine zeilbootjes en blauwe houten vissersboten lagen.

Bij een strandtent streken we neer voor de lunch. We bestelden een menu bestaande uit diverse kleine broodjes met verschillende smeersels. Het was goed vertoeven op het terras bij het water. Na deze lekkere lunch, startten we met onze laatste kilometers.

Even flaneerden we langs de haven, waarna we met een trap omhoog gingen langs een muur. We kwamen langs uit op een autoweg waar grote huizen langs lagen. In de berm lag een aangereden cyperse kat. Het arme beestje leek nog niet zo lang geleden aangereden te zijn. We liepen achter elkaar aan langs de drukke weg. Gezien het aantal auto’s dat langskwam, hoopte ik dat deze route zo kort mogelijk zou duren.

Even de weg kwijt…

De GPS gaf aan dat we een klein paadje langs het asfalt moesten lopen. Het vreemde was echter dat het weggetje over een erf ging. Voordat we onze weg wilden vervolgen, ging de poort open en een auto kwam aanrijden. Iets in mij zei dat deze weg niet helemaal klopte. De man in de auto gaf aan dat deze weg privado was en we wandelden maar snel de poort uit voordat een grote hond vond dat dit een privéterrein was. Met de GPS zochten we een nieuwe route, maar de enige manier om bij onze bed en breakfast te komen was door de asfaltweg te vervolgen. Er zat niet anders op. Elke keer als de bocht te scherp werd en we een auto hoorden aankomen, stonden we bij een beetje berm even stil. Na een aantal kilometers kwamen we bij de Bed en Breakfast il Rifugio dei Lavaturi aan.

Marina Serra

We waren blijkbaar iets te vroeg. Het leek of we de vrouw des huizes uit bed hadden gebeld. Ze liet ons snel onze kamer zien, die iets lager gelegen lag. Het was een fraaie doch eenvoudige kamer. Na een douche en een korte rust wandelden we even naar de kust bij het plaatsje Marina Serra. Ondanks dat het vrij rotsachtig was, lag toch een aantal badgasten aan het water. “Wat zijn wij toch verwend met onze zandstranden”, dacht ik. We liepen even over de rotsen om dichterbij het water te komen.

’s Avonds hadden we een diner bij de B&B. In de huiskamer van de eigenaren, kregen we het avondeten geserveerd. Naast ons aten nog twee Belgen uit Turnhout met ons mee. Zij maakten een fietstocht langs de kust. Ze waren bij Brindisi gestart en kwamen deze dag vanaf Otranto fietsen. Het was volgens hen niet altijd een gemakkelijk parcours om te fietsen. Ze hadden bij de huurfietsen maar liefst drie extra banden gekregen.

“De huiskamer waar we aten was een mengelmoes van stijlen. Er stond een flipperkast en aan de muur hing een groot aantal tamboerijnen. De heer des huizes was zijn naast zijn werk als ingenieur muzikant en bespeelde voornamelijk de tamboerijn”

We kregen als voorafje een bruschetta en als tussengerecht een pasta met pomodori. Als hoofdgerecht hadden we gehaktballetjes met gegrilde groenten. We sloten het diner af met verse aardbeien in citroensap en als echte afsluiter van de avond nog een huisgemaakte neutje van bosbessen. De gerechten waren met liefde klaargemaakt. De hoeveelheden van de gerechten waren niet groots, maar alle gerechten tezamen vormden een voedzaam geheel.

Kustwandeling langs de Adriatico

Wil je meer weten over deze wandelreis van SNP langs de Adriatische kust? Kijk hier voor meer informatie.

Volg me ook via Facebook, Instagram en Twitter