Porto Badisco, wandelen naar het oostelijkste puntje van Italië

Startpunt: Otranto, eindpunt: Porto Badisco, aantal kilometers: 13, horeca onderweg: geen

Onlangs maakten we de wandelreis “kustwandeling langs de Adriatico” van reisorganisatie SNP. Het was een zesdaagse wandeling met bagagevervoer langs de Adriatische kustlijn, die ons voer naar het zuidelijkste puntje van het Italiaanse Apulië. Vele malen zagen we de blauwe zee van de Adriatische zee en kwamen we langs schattige kustdorpjes zoals Otranto en Castro.

Met de trein naar Otranto

We vlogen op Bari en na een paar dagen in de hoofdstad van de regio Apulië te hebben vertoefd, vertrokken we met de trein naar Otranto waar onze wandeling startte. Met treinmaatschappij Trenitalia reden we van Bari naar Lecce. Vanaf Lecce zouden we een bus naar Otranto pakken. De bus vinden was echter zo’n crime dat we besloten om met een boemeltje naar deze plaats rijden. Het kleine treintje zat vol met studenten en Afrikaanse spulletjes verkopers.

Na een reis van 3,5 uur kwamen we uiteindelijk in Otranto aan. Het was nog even lopen vanaf het station. Met onze koffertjes rolden we over de boulevard van deze kustplaats, die ook wel “de poort van het oosten” wordt genoemd. Het bevindt zich namelijk in het meest oostelijke deel van Italië. We overnachtten in Hotel San Giuseppe. Het was een fraai hotel dichtbij het oude centrum.

Otranto

Eén dag wandelden we in de omgeving van deze plaats aan de Adriatische kust. We struinden door de kleine straatjes van deze historische kustplaats. De souvenirs stonden buiten gestald en overal waren er kleine terrasjes waar je kon genieten van de lekkerste Italiaanse lekkernijen.

We aten een Italiaans ijsje aan de boulevard, waar we een fraai uitzicht hadden op de kristal heldere zee. In het midden van het geschiedkundig centrum lag de kathedraal Santa Maria Annunziata.

We bewonderden de mozaïekvloer uit 1165. Achterin deze kerk konden we nog de overblijfselen van 800 personen die gedood zijn door de Turken in 1480 bekijken. Ik vond het zelf een beetje een huiveringwekkend gezicht om naar zeven kasten met doodshoofden en botten te kijken.

De wandeling in de omgeving van Otranto was echt een inlooproute voor de rest van de wandelreis. We liepen langs een beekje de historische plaats uit. We kwamen langs de bron van de Idro-rivier en langs moestuintjes. Een enkeling werkte op het land. We hoorden het geblaf van honden, die gelukkig in een hok aan de andere kant van de bron zaten.

We wandelden langs de stenen muurtjes met daarachter olijfbomen. In de verte hoorden we het snerpende geluid van een zaag. Een man was de kleine olijfbomen aan het snoeien. Tussen de boomgaarden stonden vervallen huisjes.

De bermen kleurden rood van de klaprozen. Onze schoenen sloften over de stenige paden. Het stoffige pad ging over in een asfalt pad. Bij een huis kwam een grote hond aanrennen. Er stond een groot hek rondom het huis met een poort. Ik dacht dat de viervoeter daar veilig achter bleef, maar hij rende gewoon om het hek heen en warempel daar stond hij dan buiten het hek. Gelukkig was het dier alleen nieuwsgierig en al gauw verdween het weer achter de poort.

Even liepen we over dit lange asfalt pad tussen de boomgaarden. Op de olijfbomen hingen bordjes met “Zona Avvelenata” dat “vergiftigden gebieden” betekent.

We wandelden verder over een smal paadje tussen hoog gras en bamboe. Een aantal fietsers fietste ons tegemoet. Het weggetje was zo smal dat we even moesten wachten, zodat ze ons konden passeren. We kwamen langs het rotskerkje van S. Angelo. Op de terugweg wandelden we weer langs de bron en bereikten weer snel Otranto.

’s Avonds aten we in één van de gezellige straatjes van de kustplaats. Het was nog vroeg en we waren de enigen op het terras. We aten een antipasta met allerlei lekkere hapjes van de lokale Italiaanse keuken en een overheerlijke lasagne.

De Adriatische zee

Na een kostelijk ontbijt checkten we uit en lieten we onze tassen achter bij de receptie voor het bagagevervoer. We namen het zekere voor het onzekere en we pinden nog even wat contant geld in Otranto voor de rest van de reis.

Onze route startte bij het kasteel Aragonese en leidde ons nog eenmaal door de smalle straatjes van deze aangename stad.

Souvenirs en kleding stond uitgestald en de winkelkooplui stonden buiten bij hun waar. We namen de trap bij een poort en wandelden richting de kleine jachthaven.

Op de stadsmuur zagen we scholieren, die op het heldere water van de Adriatische zee uitkeken. Nog eenmaal zette ik deze fraaie badplaats op de kiek en wandelden we richting de kustlijn.

Het eerste deel van de wandeling was goed te doen. Een paadje van rood zand liep langs de rotsachtige kust. De grassen en de distels stonden in bloei en kleurden het landschap paars en lila. Hier en daar stond een verdwaalde klaproos.

Het was een luid gezoem van bijen. Naast de bijen die ik herkende van thuis, zweefde er ook een aantal zwarte exemplaren door de lucht. We vervolgden de kustlijn en het pad werd rotsachtiger, maar was nog goed begaanbaar.

Voor ons zagen we wandelaars, die nog een stuk voor ons uitliepen. We kwamen bij een kleine baai. Een jonge man en vrouw lagen te zonnen. Ik vroeg me af hoe ze daar gekomen waren, want het pad leek niet goed begaanbaar richting het rotsachtige strandje. Een jongen en een meisje met een grote wandelrugzak liepen ons tegemoet. Bij een vlak stuk land streken we even neer voor een korte pauze.

We wilden onze weg vervolgen, maar het pad werd versperd door een kudde met schapen. De herder dreef de kudde met behulp van zijn vijf honden naar boven. Twee jonge honden waren nieuwsgierig en kwamen even bij ons kijken. Van veraf vond ik de viervoeters wel leuk, maar van zo dichtbij waren het grote joekels. Toen de herder weer verder trok gingen de grote honden weer met hem mee.

Het pad ging verder langs kust. De zon deed het heldere zeewater glinsteren. In de verte zag ik een zeilboot in het water. De weg werd grilliger en ik moest steeds kijken hoe ik mijn voet neerzette.

Het struikgewas werd hoger en de distels prikkelden tegen mijn kuiten. Het rode pad was een rots pad geworden. Ik moest mijn evenwicht goed bewaren. Hier had ik wel even spijt dat ik mijn wandelstok niet had meegenomen. Zo’n stok biedt toch een beetje houvast op zulke paden.

Vuurtoren Punta Palascia

In de verte zagen we de vuurtoren. Het pad ging omhoog en we moesten iets meer klimmen en klauteren. Ik hoorde het zilte zeewater klotsen tegen de rotsblokken. De witte vuurtoren Punta Palascia is het oostelijkste punt van Italië en ook de kruising van de Ionische en de Adriatische zee.

In de beschrijving van de SNP las ik dat je bij de vuurtoren iets kan drinken, maar toen we boven kwamen werden we blij gemaakt met een dode mus. Het seizoen was blijkbaar nog niet begonnen en alles was gesloten. We namen na deze inspanning maar een slok van het lauw geworden water. Vanaf hier was het nog zo’n vijf kilometer lopen naar onze overnachtingsplek in Porto Badisco.

Op naar Masseria Panareo

Een stenig pad met aan beide kant van de weg een houten leuning ging zigzaggend omhoog. Als je terugkeek had je een fenomenaal uitzicht op de zee en op het kustlicht. We stegen omhoog totdat we bij een asfalt pad kwamen. Hier moesten we een tijdje langslopen.

De verkoelende wind van de zee had hier plaatsgemaakt voor een klamme atmosfeer. De zon stond pal boven ons en het was even doorbijten. Op de weg waar je maar 60 mocht rijden, hield men zich niet overal aan de snelheid. Ik liep dan ook liever in het gras dan pal langs de autoweg. Op het hete asfalt lag een plat gereden slang.

We verlieten de asfaltweg en gingen we over een smal pad door een veld. Het paadje slingerde naar beneden en nog eenmaal die dag wandelden we naar de zee.

Over het weggetje snelde een hagedis voor ons uit en verdween in het hoge gras. Het veld kleurde hier ook paars en lila met accenten van gele bloemen.

Het wandelpad week weer van de zee af en we liepen weer richting de autoweg. Vanaf hier moesten we nog 600 meter lopen naar de overnachtingsplek. Het was zinderend warm geworden en de 600 meter leken door de hitte veel meer dan dat.

Bij de palmbomen bereikten we dan eindelijk de Masseria Panareo, onze B&B. We hadden een fraai aangeklede kamer met een regendouche en we hadden zelfs ons eigen terrasje.

’s Avonds dineerden we ook op deze locatie, omdat in de wijde omgeving geen eetgelegenheden waren. Dit was zeker geen straf, omdat een voorafje van zwaardvis, een tussengerecht van ravioli en een hoofdgerecht van octopus heerlijk smaakten na deze wandeldag.