Jaarlijks vindt het grootste wandelevenement plaats. In 2006 had ik mijn eerste kennismaking met deze wandelfestiviteit.

Wandelmaatje

In mijn vriendenkring wilde niemand met mij deze vierdaagse uitdaging aangaan. Ik had via een wandelforum een advertentie gezet voor een wandelmaatje voor de Nijmeegse. Marianne uit Ermelo en Kees uit Rotterdam reageerden op deze oproep. Voor Kees en mij was dit de eerste introductie. Marianne had de mars al een aantal keer eerder gelopen.

Trainen, trainen en nog eens trainen

Met zijn tweeën of drieën bereidden we ons voor op deze expeditie. Ik had nog nooit 40 kilometer gelopen. Bij de wandelmarathon, de Tocht om de Noord, had ik mijn primeur. Het werd echter niet mijn beste ervaring. Met acht blaren na de eerste verzorgingspost liep ik als een stijve plank door het stille uitgestrekte Groningse landschap. Als laatste finishten we na 42 kilometer bij Delfzijl waar inmiddels de pastamaaltijd al was opgeruimd.

Door deze beleving liet ik me niet uit het veld slaan. Ik trainde met vrienden in de avonden en samen met Marianne en Kees oefenden we voor de langere afstanden. De leuke wandelroutes werden na 25 kilometer wel schaars en we gebruikte fietsroutes om aan onze trainingskilometers te komen. We hadden enkel alleen nog ééndaagse wandeltochten gelopen. We liepen daarom de Amersfoortse Tweedaagse als laatste oefening.

Vierdaagse in één dag

De negentigste vierdaagse kwam dichtbij. Via een berichtje op de vierdaagse site kwamen we aan ons overnachtingsadres. We hadden onderdak bij een jong stel, die hun eigen slaapkamer had opgeofferd voor ons onderkomen.

De maandag daarvoor waren we al in Nijmegen om ons in te schrijven. Het was gezellig druk op de Wedren. Het was flink zonnig die dag en de temperatuur begon al aardig op te lopen. Met de laatste blarenpleisters op zak en een broodje hamburger tussen de kiezen gingen we naar de overnachtingslocatie om vroeg onder de wol te kruipen.

De wekker ging rond vier uur. Kees was al vertrokken voor de eerste kilometers. Later de dag zouden we hem treffen als de 50 en 40 kilometer samen kwamen. Tegen heug en meug stopte ik een broodje naar binnen en maakte ik wat broodjes klaar voor onderweg. Voldoende flesjes water stopte ik in mijn buideltasje. Ondanks dat het erg warm zou worden had ik een blouse met lange mouwen en een driekwart broek aan. Ik droeg een rieten hoed om mijn hoofd te beschermen tegen het warme weer.

Het was dringen geblazen bij de Wedren. Na het scannen van onze startkaart mochten we eindelijk op weg naar de Waalbrug. In de eerste doorkomplaats, Lent, zaten allerlei mensen op tuinstoelen in de voortuin om de eerste wandelaars aan te moedigen. In Bemmel werden we aangemoedigd door het bejaardentehuis. Ouderen waren met bed en al naar buiten gereden om de wandelaars een hart onder de riem te steken.

Ondanks dat het nog vroeg was voelde het al benauwd aan. We besloten om wat vaker te stoppen. Inmiddels had ik al zes flesjes water leeggedronken. Bij Elst kwamen we Kees tegen. Het viel hem zwaar, omdat hij al een aantal blaren had gelopen.

In Valburg streken we nog even neer bij de recreatieplas voordat we bij Oosterhout de dijk opgingen. Op de dijk viel de hitte als een warme deken over ons heen. Mensen aan de kant vroegen of we even wilden zitten, we zagen er behoorlijk verhit uit. We dronken nog een kopje zoute bouillon. Na al die flesjes water moest ik wel wat zout aanvullen.

De sfeer was bedrukt op de dijk. Wandelaars sjokten met de hoofden naar beneden voort. Een aantal keer moesten we aan de kant voor een motorambulance en bij een tunnel vlak voor Lent ontstond een opstopping doordat een aantal wandelaars onwel was geworden.

De grootste klap van de hitte kwam op de Waalbrug. Door de zon was de brug gloeiend heet geworden. Op de brug stopte een lijnbus en liet de passagiers uitstappen en oververhitte wandelaars konden instappen.

Net voor de eindtijd van 17.00 kwamen we bij de Wedren aan. Er heerste een grimmige sfeer, doordat allerlei mensen werden opgelapt. Bij de overnachtingsplek aangekomen hoorden we dat twee wandelaars waren overleden.

Een beetje beduusd bereidden we ons voor voor de volgende wandeldag. Net toen we in bed lagen werd ik door het thuisfront gebeld met de vraag: “heb je je spullen al ingepakt?”. “Ja, ik heb mijn wandelspullen voor morgen al klaarliggen”. Niets vermoedend dat mijn eerste Vierdaagse, de Vierdaagse in één dag zou worden.

Volg me ook via Facebook, Twitter en Instagram