Startpunt: Porto Badisco, eindpunt: Santa Cesarea, aantal kilometers: 13, horeca onderweg: Bar Alimentari Da Carlo Porto Badisco

Onlangs maakten we de wandelreis “kustwandeling langs de Adriatico” van reisorganisatie SNP. Het was een zesdaagse wandeling met bagagevervoer langs de Adriatische kustlijn, die ons voer naar het zuidelijkste puntje van het Italiaanse Apulië. Onze derde wandeldag liepen we van Porto Badisco naar het kuuroord Santa Cesarea. Een route verder zuidelijk langs de kust over een pad dat vroeger door herders werd gebruikt.

Vorstelijk ontbijten bij B&B Masseria Panareo

We begonnen de dag met een vorstelijk ontbijt bij onze B&B Masseria Panareo. Verse croissantjes, pasticciotti, vers gebakken brood. Je kon het zo gek niet bedenken en het was wel te krijgen bij het ontbijt.

“Pasticciotti zijn zanddeegtaartjes gevuld met banketbakkersroom. Ze worden dikwijls geserveerd bij het ontbijt en zijn afkomstig uit de streek Salento, het uiterste puntje van de hak van Italië”

Het was nog bewolkt toen we ons ontbijt nuttigden op het terras buiten. Als je over de velden keek kon je de zee zien liggen. De musjes kwetterden er vrolijk op los in de palmbomen bij het terras. Het was goed vertoeven hier. Ik had op deze plek zo nog een paar dagen kunnen verblijven. We pakten onze koffers in en brachten ze bij de receptie.

Baaitjes bij Porto Badisco  

Het eerste deel van de route ging door de velden. Ik rook drop, maar dat bleek later de geur van anijs te zijn die er in overvloed groeide.

We liepen over een onverhard pad tussen agrarische velden. Een boer maaide zijn akker en een olijfboer snoeide zijn olijfbomen. Het snerpende geluid van de zaag was nog lange tijd te horen.

We kwamen bij een grote weg en wandelden bij een kleine baai naar beneden. Het was druk met zwemmers en zonaanbidders op dit tijdstip. We kwamen bij een pleintje in Porte Badisco.

Bij Bar Alimentari Da Carlo kochten we chipjes en Taralli, een knapperig zoutje uit Apulië in een typische ringvorm. De tafeltjes in het dorpscafé waren bijna allen bezet met dorpelingen. De één zat aan een espresso en de ander aan tableau met Caciocavallo kaas. Een hard kaasje uit de streek met een lichtgele kleur en donkergele korst. Dat lustte ik ook wel! We pakten bij een pleintje onze spullen in en wandelden naar beneden naar de zee.

Pad langs schuilplaatsen voor herders

Het eerste deel van het pad was vlak. Het landschap bestond uit rotsblokken met daartussenin madeliefjes. Op het pad lagen schapenkeutels. Al gauw zagen we waar die vandaan kwamen. Op een muurtje en achter een muurtje stond een kudde schapen. Ze keken ons schaapachtig aan toen we ze voorbij struinden.

We vervolgden ons pad dat langs de kust ging. Dit wandelpad was gemakkelijker te belopen dan het kustpad richting de vuurtoren bij Port Badisco. Over de rotsen kropen hagedissen. Onderweg kwamen we pagliari tegen.

“Pagliari zijn afgeplatte stenen bouwsels, waar vroeger herders overnachtten.”

Het pad slingerde omhoog en omlaag. Hier en daar stonden zeedennen. Even moesten we omlopen om deze naaldbomen te ontwijken. We liepen nog een lange tijd langs de Adriatische kust. We hadden een prachtig uitzicht op de zee.

We verlieten dit fraaie kustpad en klommen omhoog waar we bij een appartementencomplex uitkwamen. Enkele appartementen waren bewoond, maar aan de hoeveelheid gasten te zien was het nog geen hoogseizoen.

Velden en naaldbos

Even wandelden we weer op een asfalt pad. Zweetdruppels sijpelden over mijn voorhoofd naar beneden. De zeewind was inmiddels afgezwakt en het kleine beetje verkoeling was weg. Bij een groot restaurant weken we van het verharde pad af en volgden we een slingerpaadje over een rotsachtig terrein. Ik zag een roze variant van de paardenbloem.

We bleven een tijd lang dit weggetje volgen. Het rotsachtige terrein maakte plaats voor hoog gras en bloeiende distels. Voor mijn voeten ging een zwarte slang. Voordat mij angst bekroop was deze serpent in het hoge gras verdwenen. Het hoge gras prikten aan mijn kuiten.

Met mijn wandelstok maakte ik het met gras overgroeide wandelpad vrij. Weer ging er een slang over het pad. Het kruipend dier was zo snel voorbij geschoten dat ik niet eens de tijd had om mijn camera te pakken om het slangetje voor eeuwig vast te leggen.

Het weggetje liep onder een dennenbos. Even fungeerden deze naaldbomen als een parasol. Ons pad liep tot een oud stadion dat nu dienst deed als bloembak. Ook hier kwamen we een herder met zijn kudde tegen. Nu eentje zonder hond. De grote en de kleine schapen versperden de weg en we wachten tot de troep voorbij was.

Op naar Santa Caesarea

Onze overnachtingsplek kwam met rasse schreden dichterbij. We liepen een geplaveid pad dat ging tussen cactussen en bloemstruiken. Het eindigde bij een hotel. We kwamen bij een asfalt weg dat in Santa Caesarea uitkwam. We weken van de autoweg af en namen een trap naar beneden. Deze kwam bij de boulevard uit. Onze hotel lag hieraan.

We hadden een prachtig uitzicht op de glinsterende zee. Het rook echter wel naar verrotte eieren. Dit bleek later de lucht van de zwavelbronnen te zijn. Het kuuroord Santa Caesarea staat bekend om haar thermische baden bij warme zwavelbronnen.

We checkten in bij Grand Hotel Mediterraneo. Onze koffers stonden al op de kamer. We hadden zicht op de zee. Een zwaluw kwam even voor het raam zitten. Al snel merkten we dat de wc niet goed doorspoelde. We kregen gelukkig een andere kamer. Alleen eentje zonder zeezicht. Dit vonden we niet erg, omdat we een groot deel van de vakantie nog langs deze zee zouden gaan wandelen.

Na een douche en een korte rustpauze verkenden we dit kuuroord aan de Adriatische zee. Het was een beetje vergane glorie. Veel winkels en tentjes waren dicht. We waren al snel door deze badplaats heen en aten een Italiaans ijsje bij één van de weinig tentjes die open was.

Kustwandeling langs de Adriatico

Wil je meer weten over deze wandelreis van SNP langs de Adriatische kust? Kijk hier voor meer informatie.

Volg me ook via Facebook, Instagram en Twitter